Έχουν βίτσια και οι θεοί (1/8/2016)

Οι αντιθέσεις είναι χρήσιμες για να αναβάλλεται η κριτική δράση. Οι περισσότερες δεν είναι καν αντιθέσεις. Μία τέτοια στάση αφήνει μετέωρη κάθε σωτηριολογική λύση. Οι αντιφάσεις πολλές φορές γίνονται αντιληπτές σαν αντιθέσεις. Για παράδειγμα το «εδώ» και το «εκεί». Η αντίφαση του εδώ είναι το «πουθενά». Αν αυτά είναι σωστά, η ζωή ή ο βίος γίνονται το μοναδικό πεδίο με δυνατότητα λύσης των προβλημάτων. Ο χρόνος, το «τώρα». Σωτηρία στο μέλλον δεν υπάρχει, ούτε μπορεί να υποθηκευτεί. Οι απαντήσεις και η δράση να βρεθούν τώρα, οι πράξεις να είναι συνεχώς τελικές.

Ο θρίαμβος και η επικράτηση των εφαρμογών της τεχνικής, έθρεψε και γιγάντωσε έναν κοινωνικό «εγωισμό». Σε όλες τις χώρες έπληξε κυρίως τα μεσαία στρώματα, διέλυσε τον λαϊκό πολιτισμό και την αλληλεγγύη. Καθιέρωσε σαν πρότυπο καταξίωσης τον αυτοματικό καταναλωτή, τον ομαδικά αυνανιζόμενο ακόλουθο του «Πόκεμον».

Αυτό το σύστημα στηρίζεται στα δίπολα on–off ή in-out ή όποια άλλη μορφή διπολισμού επιλέγεται. Η παράνοια της πληθώρας των επιλογών παράγει την ευκολία του αυτοματικού «delete». Οι αιώνιοι ουραγκοτάγκοι κοροϊδεύουν και κοιτούν αφ’ υψηλού και με περιφρόνηση όσους τολμούν να έχουν κριτική στάση. Λατρεύουν ό,τι στερεώνει μια νηπιακή ασυνειδησία και όποια κακογουστιά. Ενώ μετασχηματίζουν την ανοησία σε σχιζοφρενή δράση.

Κάποιος που παλεύει για την εξαφάνιση των διακρίσεων, μόλις το επιτύχει, έχοντας νοσήσει από την προσπάθεια με βαριάς μορφής «εγωπάθεια» στήνει μηχανισμούς αντίστροφους. Να μην πετύχει άλλος. Αυτός είναι το νοήμον ζώον άνθρωπος που δεν μαθαίνει ποτέ.

Προστάτης των εξελιγμένων υποτίθεται ουραγκοτάγκων, ο Ερμής, ο επικοινωνιακός, ο διπρόσωπος, ο προστάτης των απατεώνων, ο ψιθυριστής, διασκεδάζει αφάνταστα. Ποτέ όμως ο πλανήτης δεν είχε μπροστά του χειρότερο αύριο.

Όλα είναι καλύτερα όταν φταίει κάποιος άλλος. Ποιος είναι ο καλύτερος σαν άλλος; Ο φτωχός, ο αδύναμος, ο ξένος, ο διαφορετικός.

Οι πολιτικοί, μικροί, πολύ μικροί για τα προβλήματα που έχουν να λύσουν. Υπαλληλάκοι, γατζωμένοι στις καρέκλες. Ο σουλτάνος ανεξέλεγκτος, η αμερικάνικη σχιζοκατάσταση διεκδικεί την εξουσία, ο μετασοβιετικός λύκος -όχι πια αρκούδα- ψάχνει για ρόλο, οι Άραβες των πετρελαίων, παρόντες πίσω από κάθε βρωμιά, παριστάνουν τους δημοκράτες και τις άτολμες παρθένες. Ο Πάπας τρέχει να μαζέψει τις συνέπειες της πολιτικής και των εγκλημάτων αιώνων. Ο μικρός ασυνόδευτος μετανάστης εγκαταλελειμμένος από όλους. Αντικείμενο εκμετάλλευσης για τους αφεντικούς, τους ανώμαλους και τους μεταμοσχευτές σύγχρονους Μένγκελε.

Μέσα σ’ όλο αυτό το χάος, οι φουκαράδες, αναμασάμε τους μύθους. Την σοφία των προγόνων, τον φιλόξενο και λιτοδίαιτο χαρακτήρα, την ευφυία της φυλής. Η προγονολατρεία και η υπερήφανη ιδιαιτερότητα κρύβουν την εθνική αποτυχία και τη μιζέρια των συγχρόνων

Οι προκαταλήψεις για τη ράτσα, το φύλο, το γένος, το χρώμα του δέρματος κλπ είναι πολύ βαθιά ριζωμένες, από χιλιετίες.

Οι αρχαίοι Έλληνες, που δε μπορεί κανείς να τους κατηγορήσει για έλλειψη πνευματικής αναζήτησης, σ’ όλες τις ιστορικές περιόδους χρησιμοποιούσαν το κριτήριο της ξεχωριστότητας και όχι της διαφορετικότητας που είναι άλλο πράγμα. Για παράδειγμα, θυσίαζαν στους θεούς αρσενικά ζώα, και στις θεές θηλυκά. Στους θεούς του άνω κόσμου, ζώα με ανοιχτού χρώματος τρίχωμα, ενώ στις θεότητες του κάτω, τα σφάγια ήσαν χρώματος μαύρου ή σκούρου. Τα θύματα έπρεπε πάντα να είναι υγιή και τέλεια, χωρίς κανένα ελάττωμα.

Υπάρχει βέβαια η ισχυρή άποψη ότι όλες αυτές τις τεχνικές λεπτομέρειες τις επέβαλλε το ιερατείο σαν απόδειξη της γνώσης και της μεσολαβητικής λειτουργίας του σε σχέση με τα γούστα των θεών, αλλά και για να ενισχύσει το ρόλο του στην διαχείριση μιας εξουσίας. Το ρέον αίμα είναι το κυρίαρχο στοιχείο τόσο της θυσίας όσο και της κάθαρσης. Παρόλα αυτά, κάθε θεός είχε τις προτιμήσεις του ως προς το ζώο της θυσίας. Ο Ποσειδώνας προτιμούσε τους τράγους. Η Αθηνά, τις αγελάδες, η Άρτεμις και η Αφροδίτη, τις κατσίκες. Ο Ασκληπιός, κοκκόρους και κότες. Άλλοι θεοί, περιστέρια, σκύλους κα. Τα θύματα είναι φανερό ότι σχετίζονταν με τις προτιμήσεις και τον χαρακτήρα του θεού. Η θυσία των αθώων ζώων κατέληγε σε φαγοπότι, αφού οι θεοί αρκούνταν στο αίμα που έρεε στο βωμό. Το πολύ-πολύ τους προσφερόταν και λίγη τσίκνα απ’ το καιόμενο λίπος ή τα εντόσθια ενώ το κρέας μοιραζόταν στους πιστούς. Κατάλοιπο η λεγόμενη «χασαποταβέρνα», χωρίς αμφιβολία, όχι τόσο αυθαίρετη παρομοίωση, αφού,  τόσο στην αρχαία ή σύγχρονη θυσία, ο ιερέας ή ο ταβερνιάρης φύλαγε τα καλύτερα κομμάτια για τον εαυτό του.

Ο νέος θυσιαστής, ιερέας κι αυτός μιας ιδεολογίας ή θρησκείας ή απλώς εγκληματικής οργάνωσης, αρκείται στο αίμα των αθώων σαν επικύρωση της εξόντωσης του αντιπάλου. Δεν μοιράζει τίποτα σε κανέναν αλλά εξαργυρώνει τους θανάτους των αθώων σε ισχύ και εξουσία για τον εαυτό του και το συνάφι του. Ο ιεροεξεταστής, ο φανατικός, ο ναζιφασίστας, ο καγκεπίτης, ή ο Μουλάς είναι ο ίδιος πάντα, η εξόντωση των αντιπάλων είναι ο κύριος στόχος του.

Οι αντίπαλοι είναι πάντα οι αδύνατοι, οι άτυχοι, οι φτωχοί. Ακόμα κι αν δεν υπάρχουν, είναι πολύ εύκολο να εφευρεθούν. Οι παραμυθάδες είναι πολύ καλά προετοιμασμένοι και έτοιμοι να πουλήσουν τις υπηρεσίες τους στον καλοπληρωτή, όποιος κι αν είναι. Πάντα χρειάζεται ένα παραμύθι για να επηρεαστεί η μάζα και να κινηθεί ενάντια στον «εχθρό», ενάντια στον αδύνατο, στον στερημένο, στον διαφορετικό, τον απόκληρο. Ο ψιθυριστής Ερμής είναι ο προστάτης των παραμυθάδων. Ο Δίας ο δάσκαλος της μεταμφίεσης. Ο φόβος του θεού που έχει το βίτσιο να παίρνει όποια μορφή θέλει, σπρώχνει τον πιστό στο να παριστάνει τον φιλόξενο. Όταν όμως πειστεί ότι δεν είναι θεός μεταμφιεσμένος αυτός που του χτυπά την πόρτα, φανερώνει όλη την μισανθρωπία και την μισαλλοδοξία του. Οι θεοί είναι άριστοι στο να εκδικούνται όποιον δεν υποτάσσεται, όποιον αρνείται να υποκύψει.

Όλα αυτά είναι γνωστά στους περισσότερους και προκαλούν αναπάντητα ερωτήματα από υπάρξεως ανθρώπων.

Η ηλίθια μάζα, εγγράμματη ή αγράμματη, πεινασμένη κι άρρωστη, δυστυχής, μαγεύεται πάντα, αιωνίως, από τα παραμύθια των επιτηδείων. Τι χρειάζεται άραγε; Πώς μεταβάλλεται σε λαό που διεκδικεί και γίνεται τιμωρός; Πώς φωτίζεται και απαρνιέται το σκοτάδι της μοιραίας υποταγής και της μιζέριας;