Εύγε (17/9/2016)

Η ευγενής, εκλεπτυσμένη και γενναία στάση κάποιων γονέων σχολείου ή σχολείων του Ωραιόκαστρου, ενάντια στη φοίτηση προσφυγόπουλων παρακείμενου καταυλισμού και η μαχητική και απειλητική στάση τους ώστε να προστατευτούν οι καθαρόαιμοι βλαστοί τους από τα μιασμένα προσφυγάκια, μ’ έφερε πίσω τουλάχιστον είκοσι χρόνια, στα όσα διαδραματίστηκαν στο μικρό νησί που ζω. Δε λέω νησί μας, γιατί εξακολουθώ να είμαι ξένος.

Με την κατάρρευση της Σοσιαλιστικής γραφειοκρατίας πλήθος Αλβανών έφθασε στην Κέα ελκόμενο αναμφισβήτητα από την οικοδομική καταστροφή που επικρατούσε την εποχή εκείνη. Το δικομματικό κράτος  (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ), πολύ λίγοι το θυμούνται και κανείς δεν το αναφέρει, με πρωθυπουργό τον αρχιτραπεζίτη, έκανε τα στραβά  μάτια και μεγάλο μέρος του «μαύρου χρήματος» μετατράπηκε σε Φαραωνικές βίλες. Η υποδοχή από μέρους των Κείων, ψυχρή έως εχθρική. Πολλά συνέβησαν, προτιμώ να μην τα αναφέρω. Η εργατικότητα και η τεχνική κατάρτιση των πρώην υπηκόων του Χότζα συντέλεσε ώστε σιγά-σιγά να κοπάσει το ξενοφοβικό σύνδρομο. Κυρίως όμως συνετέλεσε η μεταστροφή του φοβικού πανικού σε εκμεταλλευτικό κίνητρο. Έγινε αντιληπτό ότι οι ξένοι, αμειβόμενοι με υποπολλαπλάσιο του κανονικού μεροκάματου, ήσαν διατεθημένοι να υποστούν την εκμετάλλευση. Στην ουσία το επέβαλε η ανάγκη επιβίωσης αυτών των ίδιων, όσο και των οικογενειών τους πίσω στην πατρίδα τους.

Κόπασε με τον καιρό, επιφανειακά τουλάχιστον, η αλβανοφαγία, τα ένοπλα επιδρομικά αποσπάσματα των ελληναράδων, και άλλα σπουδαία δείγματα του πολιτισμού του Ξενίου Διός και της Ξενίας Αθηνάς. Με την παρέλευση εικοσαετίας περίπου, οι περισσότεροι Αλβανοί αποχώρησαν, ελάχιστες οικογένειες παρέμειναν στο νησί. Παρόλον ότι ορισμένοι έγιναν και επιχειρηματίες και τα παιδιά τους φοίτησαν στα ελληνικά σχολεία, δεν ενσωματώθηκαν ποτέ, παραμένουν πάντα ξένοι.

Δε θα αναφερόμουν ποτέ σε αυτά τα γεγονότα, για τα οποία δεν έχω γράψει εξάλλου τίποτε, γιατί μου είναι εξαιρετικά δυσάρεστα, και μόνη η ανάμνησή τους με ενοχλεί αφάνταστα, αν η επικαιρότητα σχετικά με τα όσα συμβαίνουν στο Ωραιόκαστρο δεν με ανάγκαζε.

Στις αρχές του 2000 έκαναν την εμφάνισή τους, ζητώντας εργασία, ελάχιστοι Ινδοί, κυρίως Σιχ και ένας-δύο Πακιστανοί. Οι Κείοι έχοντας το προηγούμενο των Αλβανών τους δέχτηκαν αδιάφορα. Αντίθετα, οι Αλβανοί έγιναν οι κύριοι αντίπαλοί τους, θεωρώντας ότι απειλούνται από κάποιους πιο αναγκαιμένους από τους ίδιους. Μέσα σε δέκα χρόνια ξέχασαν. Πράγμα που είναι φυσικό αφού η Λήθη είναι κόρη της Έριδος. Ενώ αντίθετα, η Μνημοσύνη, μητέρα των Μουσών.

Οι κάτοικοι του Παλαιόκαστρου, που έγινε Ωραιόκαστρο, είναι κατά κύριο μέρος απόγονοι Ποντίων προσφύγων. Εγκατεστάθηκαν από το Ελληνικό κράτος στα άγονα ελονοσιογόνα βοσκοτόπια, στους πρόποδες του Χορτιάτη. Πρόκοψαν, πλήθυναν και έγιναν σχεδόν προάστιο της Θεσσαλονίκης. Ξέχασαν όμως, η ευμάρεια είναι συμφυής με την απώλεια μνήμης, την προέλευση των προγόνων τους και απαιτούν και απειλούν για τον αποκλεισμό απ’ τη δημόσια εκπαίδευση των προσφυγόπουλων. Παρόλον ότι είναι κληρονόμοι τόσο της ελληνικής όσο και της χριστιανικής παράδοσης. Παρόλον ότι ο κλήρος στην πύρινη από άμβωνος φλυαρία του αναφέρεται στο πιθανό χτύπημα της εξώπορτας από τον πτωχό, που μπορεί να είναι ο μεταμφιεσμένος Ιησούς, και οι θρησκευτική ύμνοι αποκαλούν την Αγία Παρθένο ξενοθρέπτη και ξενοδόκο. Οι Ωραιοκαστρήτες φοβούνται μήπως μιανθούν οι αμόλυντοι γόνοι τους από τα προσφυγάκια.

Το κατά τα άλλα σε πλήρη άγνοια κράτος, γνωρίζοντας τα φιλόξενα και φιλάνθρωπα αισθήματα των υπηκόων του, πρότεινε την απογευματινή φοίτηση των παιδιών των προσφύγων. Γεγονός που έχει και λειτουργική σημασία αφού τα παιδιά αυτά δεν γνωρίζουν την ελληνική γλώσσα. Οι Ωραιοκαστρήτες όμως είναι ανένδοτοι και απειλούν.

Οι μόνοι, πράγματι φιλόξενοι λαοί στον πλανήτη σήμερα, είναι οι Ινδιάνοι του Αμαζονίου και οι Ινουί της βόρειας Ιαπωνίας. Υπήρξαν και οι Εσκιμώοι της Γροιλανδίας και του Καναδά, οι οποίοι σήμερα κηδεμονεύονται από τις ΗΠΑ, και κατάντησαν σχεδόν καθ ολοκληρία αλκοολικοί και καταναλωτικά κακέκτυπα του δυτικού παραδείσου της Κερδομανίας. Έχασαν τις παραδόσεις τους και ζουν απ’ τις επιδοτήσεις και τα ενοίκια των αεροπορικών βάσεων του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ.

Είναι επιθυμία μου να συνεισφέρω για τη λύση του προβλήματος που προέκυψε στο Ωραιόκαστρο. Δυστυχώς δε διαθέτω άλλα μέσα εκτός από την εμπειρία μου και έτσι με μεγάλη αγανάκτηση αναγκάζομαι να γράψω αυτό το σημείωμα. Πιστεύω ότι η προσφυγική ιδιότητα και η παιδική ηλικία είναι ιερές. Δεν πιστεύω στα ευγενή και ανθρώπινα συναισθήματα του λαού, γενικώς και αορίστως, ούτε και στις κληρονομιές και παραδόσεις που σέβεται και ακολουθεί το πλήθος. Η στάση είναι προσωπική και ο καθένας έχει την ευθύνη του. Πιστεύω στην αναγκαία ευφυία των κυβερνώντων, γι αυτό τολμώ να συμβουλέψω τα φωτεινά μυαλά που διαχειρίζονται το πρόβλημα του Ωραιοκάστρου. Πρόβλημα το οποίο υπάρχει κίνδυνος σε μία χώρα γεμάτη πρόσφυγες, όπως είναι η Ελλάδα σήμερα, να γίνει εκρηκτικό, αφού όπως αποδεικνύεται όπου κι αν κοιτάξει κανείς, οι Νεοέλληνες αντιγράφουν και μαϊμουδίζουν ασύστολα.

Υπάρχει κοινό σημείο μεταξύ των Ελλήνων του Ωραιοκάστρου και των προσφύγων. Ο Μαμμωνάς. Συριακής προέλευσης λέξη, που απαντάται και στην αγία γραφή. Πάντοτε με την έννοια του πλούτου και των υλικών αγαθών. Στους αρχαίους Έλληνες αλλά και στους Ασσύριους, Χετταίους, Χαλδαίους, και Βαβυλώνιους, απόγονοι των οποίων είναι η πλειονότης των προσφύγων, η έννοια του πλούτου και των υλικών αγαθών είχε θεοποιηθεί και λατρευόταν με το όνομα Μαμμωνάς. Η φιλοκέρδεια και η φιλαυτία είναι κοινά χαρακτηριστικά που μπορεί να χωρίσουν αλλά και να ενώσουν. Το χρήμα και το κέρδος μπορούν να γίνουν κοινό όχημα. Επιδοτήσεις, έργα και εργασία μπορούν να γίνουν ευεργετικές για όσες κοινότητες δέχονται να ενσωματώσουν πρόσφυγες στην κοινωνία τους. Η χρυσολατρεία και η αργυροδουλεία είναι δεδομένο κίνητρο στην καταναλωτική κοινωνία, ας γίνει λοιπόν ο Χρυσός Μόσχος του Μαμμωνά οδηγός σε μια πορεία συμφιλίωσης και συνύπαρξης. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δε θα έχει καμία αντίρρηση να βοηθήσει αφού η κερδολατρεία δεν είναι ξένη στα ευγενή ιδεώδη που υπηρετεί.