Οι «άγιοι» μεσάζοντες, οι δικοί μας «μουλάδες». (16-10-2016)

Η πηγή της σύγκρουσης και η βάση της ανισότητας, παντού, αποκαλύπτεται από την πάλη της ελευθερίας, που είναι συστατικό της δημιουργίας, απέναντι στην ακαμψία των δογμάτων και των κανόνων που προωθεί η συντήρηση.

Το σημείωμα αυτό δεν αφορά στους κληρικούς γενικά, αλλά στη φεουδαρχική ιεραρχία που καταδυναστεύει τις συνειδήσεις από τη γέννηση του ελληνικού κράτους. Συνήθως αυτοαποκαλούνται «εκκλησία» αποκρύπτοντας, πρωταθλητές όντες σε αυτή την τέχνη, ότι σύμφωνα με το δικό τους δόγμα στην εκκλησία περιλαμβάνονται και οι λαϊκοί. Η ισοτιμία κλήρου και λαού, κατά το δόγμα πάντα, δεν περιλαμβάνει, για τους λαϊκούς, την τέλεση των μυστηρίων, τα οποία είναι προνόμιο και αποστολή μόνο των κληρικών. Αυτή είναι και η μόνη διαφορά. Επιμένουν όμως να ασκούν εξουσία και κοσμική πολιτική. Εκμεταλλεύονται την καθυστέρηση των λαϊκών τόσο στα μεταφυσικά όσο και στα πολιτικά ζητήματα. Μοιράζουν εύνοιες και ρουσφετολογούν συνεχώς για τους «πιστούς» τους. Όλα γίνονται αν το θέλει ο δεσπότης. Η μισαλλοδοξία που χαρακτηρίζει τους νεοέλληνες έχει την πηγή της κυρίως στην ορθόδοξη αντιπαλότητα με την παπική δύση, στα βυζαντινά χρόνια. Το δηλητήριο αυτό και η τοξικότητά του διαρκεί αιώνες τώρα. Έτσι οι ελεύθεροι και παγκόσμιοι Έλληνες κατάντησαν στο καθυστερημένο, μισαλλόδοξο και δεισιδαίμον βαλκανικό βιλαέτι. Χωρίς ελληνική γλώσσα και ελληνισμό βρίσκονται στο απόλυτο μηδέν, γι αυτό το λόγο ο μεγαλύτερος εχθρός για τους ορθόδοξους δεσποτάδες είναι οι Έλληνες και το Ελληνικό πνεύμα.

Κατέστρεψαν με την καθοδήγηση ή την ανοχή τους όλα τα μνημεία του ελληνικού πολιτισμού στον ελλαδικό χώρο. Ό,τι διασώθηκε είναι στην εγγύς και μέση ανατολή ή στην νότιο Ιταλία, εκεί δηλαδή που δεν υπήρχαν δεσποτάδες. Η κάθε θρησκεία είναι σεβαστή και η πίστη ελεύθερη για τον καθένα. Αυτοί όμως λένε ότι κατέχουν την ορθή δόξα. Στην πράξη προάγουν την αμάθεια και την άγνοια για να εκμεταλλευτούν τα αποτελέσματά τους ώστε να διατηρούν την κυριαρχική εξουσία τους, γιαυτό και αυτοαποκαλούνται δεσπότες. Κρατώντας το λαό καθυστερημένο αιώνες τώρα, φοβισμένο και εκβιαζόμενο με την ιδεολογία της αμαρτίας ασκώντας ανίερη εξουσία βρίσκουν συμμάχους τους επαγγελματίες πολιτικούς, έχοντας τους ίδιους στόχους, δηλαδή, τη διαιώνιση της καθυστέρησης για το λαό και της εξουσίας για τον εαυτό τους. Φιλανθρωπίες, κηρύγματα, λόγια του άμβωνος, παραινέσεις, ρητορείες, παραστάσεις, είναι όλα για τα μάτια. Τι σχέση έχουν με τον ακτήμονα Ιησού; Με το Θείο; Με το Πνεύμα;

Την Κυριακή της Ορθοδοξίας, κάθε χρόνο, απ’ το Συνοδικό Τριώδιο, απευθύνεται η προειδοποίηση στο εκκλησίασμα: «... τοις τα Ελληνικά δεξιούσι μαθήματα και μη δια παίδευση μόνον ταύτα παιδευομένοις, αλλά και δόξαις αυτών ταις ματαίαις....ανάθεμα».  Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, παλαιότερα ο Βασιλεύς, ή ο αρχηγός της Χούντας παρευρισκόμενος, αναγκαστικά, αφού μας εκπροσωπεί, εισπράττει το ανάθεμα της ιεραρχίας, περιχαρής μέσα στο φράκο ή τη μεγάλη στολή του.

Είδαμε και πάθαμε να ζήσουμε μαζί και κάτω από την ελληνάδικη ορθόδοξη και εθνολάγνα δική μας «τζιχάντ». Οι υποχρεωτικοί εκκλησιασμοί και οι καταναγκαστικές εξομολογήσεις, ο βιασμός αυτός της ελεύθερης συνείδησης, η πνευματική δικτατορία των «ακτημόνων» και «αγάμων» δεσποτάδων της ιεραρχίας είναι η προσφορά τους. Ο κύριος στόχος τους, η κοσμική εξουσία, κύρια όπλα, η καθυστέρηση του λαού, η οποία επαινείται κολακευόμενη σαν θρησκευτικότητα και η προσκόλληση στην εξουσία των συμμάχων τους, επαγγελματιών της πολιτικής. Αυτό που ονομάζουν θρησκευτικότητα είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης, και προσωπική υπόθεση του καθενός, ανάλογη της εξέλιξής του μέσ’ το ανθρώπινο γένος. Δεν μπορεί να ξεριζωθεί ούτε να καθοδηγηθεί από κανέναν, κυρίως όμως δεν μπορεί να γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης ή εκφοβισμού. Ο άνθρωπος γεννιέται γυμνός και ελεύθερος. Τα δόγματα, ο καταναγκασμός, οι ταυτότητες, οι εξομολογήσεις, οι παραινέσεις κλπ είναι όπλα των πονηρών δεσποτάδων ή πολιτικών, ώστε να καθυποτάξουν και να καταστρέψουν το ελεύθερο φρόνημα των ανθρώπων έτσι ώστε να τους εκμεταλλευτούν. Το θεϊκό στοιχείο είναι έμφυτο στους ανθρώπους και δεν χρειάζεται μεσάζοντες. Όλοι γνωρίζουν τι είναι αγαθό.

Απαιτούν να έχουν λόγο για τα πάντα, ακόμη και για την εξωτερική πολιτική, οι αναχωρητές μοναχοί! Για τον γάμο, αυτοί οι άγαμοι! Και τόσα άλλα.

Το παραμικρό, ακόμη και το πιο ασήμαντο, αν υπάρχει κάτι τέτοιο, αποτελεί μέρος της πληρότητας. Η κάθε σκέψη, λέξη και πράξη μπορεί να υπάρχει από μόνη της. Αυτόνομη, πλήρης. Σ’ αυτό, εμείς οι Έλληνες, είμαστε τυχεροί, η γλώσσα μας δεν είναι συμβολική αλλά εννοιολογική. Ο καθένας με εργαλείο την γλώσσα μπορεί να γίνει κοινωνός των σημαινομένων. Η φυσική αλληλεξάρτηση των σκέψεων, λόγων και πράξεων, συντελείται «αυτοματικά» απ’ τη φύση των πραγμάτων που συσχετίζονται και δεν χρειάζεται γι αυτό καμία προσπάθεια ή καθοδήγηση ή καταναγκασμός. Δεν είναι απαραίτητο κανένα σχέδιο όταν είναι διαυγής  και άδολη η αυτονομία και η πληρότητα των στοιχείων του συστήματος που ανήκουν. Το απόλυτο συλλαμβάνεται σαν εμπειρία και όχι σαν δόγμα. Από το όλο και το τέλειο είναι δυνατό να γίνει νοητό το μερικό και ατελές, ενώ είναι αδύνατο το αντίστροφο. Θα πρέπει κάποτε, να γίνει κατανοητό, αν θέλουμε να εξελιχτούμε σαν άνθρωποι, ότι η παιδεία δεν είναι μετάγγιση πληροφοριών αλλά οργανική εκμαίευση, μια ανάπτυξη και εξέλιξη δυνατοτήτων που υπάρχουν σε κάθε άνθρωπο.

Οι τυποποιημένες διαδικασίες, οι τελετές και οι ιεροτελεστίες, είναι άξιες αν δίνουν ευχαρίστηση σε όσους τις τηρούν, ή όταν θεωρούνται σαν εξωτερικά σημεία που φανερώνουν το ανήκειν σε μια ομάδα ή σε ορισμένη παράδοση, αν δεν προκαλούν ή προσβάλλουν τους άλλους. Αρκεί, δηλαδή, η προβαλλόμενη ταυτότητα να είναι πραγματική, άδολη και διαυγής και όχι εμπρόθετη, συμβολική ή πλαστή.

Κάθε πολιτισμική ή θρησκευτική παράδοση έχει ανάγκη από γραπτές ή προφορικές διατυπώσεις με θετικό πρόσημο έτσι ώστε να βοηθούνται οι οπαδοί ή οι πιστοί σε σχέση με το ποια είναι τα σημαντικά θέματα, τα ουσιώδη στοιχεία ή οι σκοποί. Παρόλα αυτά, υπάρχουν παραδόσεις, τελματωμένες, που δεν εξελίσσονται και δεν παρακολουθούν τους καιρούς και τα προβλήματα που προκύπτουν από τις αλλαγές που συμβαίνουν καλώς ή κακώς.

Η ακαμψία που χαρακτηρίζει τις δογματικές αυτές παραδόσεις, όπως κι αν αυτοαποκαλούνται ή ονομάζονται, οι τελετές που περιλαμβάνουν, οι τρόποι ή οι μέθοδες, εμποδίζουν την ανάπτυξη μιας εύκαμπτης διάνοιας, με τέτοιο τρόπο, ώστε κάθε νέα κατάσταση να είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτή και κατ’ ακολουθία να κριθεί και να αξιολογηθεί.

Αυτού του είδους οι παραδόσεις ή οι ιδεολογίες αποδέχονται αξιωματικά κλίμακες αξιών, τις οποίες θεωρούν, όπως είναι επόμενο, αναλλοίωτες και έτσι βρίσκονται συχνά σε ασυμφωνία με την πραγματικότητα, η οποία συνεχώς, σαν εικόνα τουλάχιστον, μεταβάλλεται.

Είναι φυσικό και αναπόφευκτο τα άκαμπτα αυτά συστήματα να παράγουν μορφές ιεραρχημένης εξουσίας οι οποίες κυριαρχούν μόνιμα, αφού κάθε σύστημα αναπαράγεται, εφόσον έχει αυτή τη δυνατότητα, κατ’ εικόνα και ομοίωσή του. Δηλαδή, όπως είναι και όπως φαίνεται ότι είναι. Αυτή η αναπαραγωγή θα συνεχίζεται στο άπειρο αν δεν κινητοποιηθούν οι πραγματικά ικανές δυνάμεις, οι οποίες δεν είναι άλλες απ’ την πολιτική και το δυναμικό της διανόησης.

Θα ήταν μια ψευδαίσθηση να υποθέσει κανείς ότι, για το προχώρημα, αρκεί μια αλλαγή συνταγής, ένα βιβλίο ή ένας μαθηματικός τύπος. Παράδειγμα: το να εισαχθεί ο κοινοβουλευτισμός σε μια χώρα με φεουδαρχική δομή θα δημιουργούσε μια βουλή η οποία δε θα ήταν τίποτε άλλο παρά μία σύναξη φυλάρχων. Μήπως σας θυμίζει τίποτα; Παρόμοια ψευδαίσθηση θα ήταν να υποθέσει κανείς ότι για μια αλλαγή θα ήταν αρκετό να αντικατασταθεί ένα πρόσωπο, ή και πολλά.

Η στάση ορισμένων δεσποτάδων, ελάχιστων σε αριθμό, σε ηρωικές εποχές, δεν μπορεί να αντισταθμίσει τα όσα οι υπόλοιποι έχουν προκαλέσει. Πάντα στο πλευρό της κοσμικής εξουσίας και της συντήρησης δεν απέχουν από το να την υπονομεύουν και να την ροκανίζουν, όντας αυθεντίες στις τέχνες της συγκάλυψης, του γκρίζου παρασκήνιου, της μισαλλοδοξίας και του ηθικού εκφοβισμού. Μόλις κάποιο γεγονός, πολλές φορές από τους ίδιους προκαλούμενο, χαρακτηριστεί σαν «εθνικό θέμα» αναλαμβάνουν δράση. Αυτό, γιατί είναι οι άρχοντες, η μοναστική ταπεινότητα έχει πάει περίπατο, οι υπόλοιποι κληρικοί είναι οι υπήκοοί τους, αλλά τους πληρώνουν οι αναθεματισμένοι Έλληνες. Πιο κάτω βρίσκεται ο λαός, το πλήρωμα, δηλαδή το γέμισμα, ο κόρος, το κεφάλαιο, οι ναύτες και οι μάχιμοι μαζί, με απλά λόγια, η μάζα.

Η προσκόλλησή τους στα εγκόσμια φανερώνεται από τις προσφορές των υλικών αγαθών στους «αναξιοπαθούντες» αδερφούς, ανεξέλεγκτοι οι ίδιοι, ενώ ζουν σαν μαχαραγιάδες, μοιράζουν μπισκότα και κοφτό μακαρονάκι στη φτωχολογιά. Στα λόγια, μιλούν για το φως, τους ουρανούς, το πνεύμα, το θείο κλπ, και σφετερίζονται ό,τι πιο ευγενικό διαθέτει ακόμη ο άνθρωπος, την πίστη του.

Οι δεσποτάδες έχουν λησμονήσει, ή μάλλον δεν κατάλαβαν ποτέ, ότι ο Ιησούς δίδαξε, και το κάνει ακόμα σήμερα με το παράδειγμά του. Η οικουμενική αποστολή τους τερματίζεται στα όρια του φέουδού τους ή στο βάθος του απύθμενου θυλακίου των χρυσαφένιων ράσων τους. Στα πρόσφατα γεγονότα που αφορούν στην παρακολούθηση της σχολικής εκπαίδευσης από τα προσφυγόπουλα, η αντίδραση των λυσσαλέων ελληναράδων γονέων θα έπαυε αυτόματα αν ο κάθε ιεράρχης βρισκόταν στο θρανίο δίπλα στα προσφυγάκια. Η έξαλλοι γονείς δεν ανήκουν άραγε στο ποίμνιο των ιεραρχών; Η ιερατική εξουσία δεν τους αγγίζει; Και κάτι ακόμη, χωρίς ίχνος ασέβειας: αφού έχουν το προνόμιο έναντι ημών, να επικοινωνούν με το Άγιο Πνεύμα, θα ήταν βλάσφημο να μας πληροφορήσουν, εμάς που βρισκόμαστε στο σκοτάδι της άγνοιας και της αμαρτίας, ποια ήταν η άποψη του Άγιου Πνεύματος για το ζήτημα της σχολικής μαθητείας των προσφυγόπουλων;

Όταν το διανοητικό και παιδευτικό επίπεδο είναι χαμηλό, κι ο βαθμός αυτός επηρεάζει και χαρακτηρίζει μια κοινωνία, οποιαδήποτε αλλαγή προσώπου ή προσώπων της ιεραρχίας συμβεί, χωρίς να υπάρχει πλήρης εναλλακτική πρόταση, αργά ή γρήγορα θα συμβεί να επανεμφανισθεί η παλιά ιεραρχία με άλλο πρόσωπο ή άλλο περιτύλιγμα. Ίσως και με άλλα συνθήματα και ετικέτες, αλλά με πρακτικές, διαδικασίες και μέθοδες των οποίων τα αποτελέσματα πολύ λίγο θα διαφέρουν από τα προηγούμενα.

Η πραγματική δημοκρατία δεν επιβεβαιώνεται από τον τυπωμένο τίτλο στα δημόσια έγγραφα ή από τις επιγραφές στην πρόσοψη των δημοσίων κτηρίων. Η πραγματική δημοκρατία κατακτάται παιδευτικά και πρακτικά. Αν η μάθηση, η γνώση και η σκέψη δεν είναι δημοκρατικές, αποκλείεται να είναι η πράξη ή η δράση.

Οι κοινωνίες παραμένουν παιδικές όταν η δημοκρατική παιδεία είναι ανύπαρκτη. Σε αυτές τις περιπτώσεις, η κοινωνική ιεράρχηση παίρνει χαρακτήρα εξουσιαστικό και κυριαρχικό. Για την αλλαγή δεν αρκεί η θέληση προς αυτή την κατεύθυνση, χρειάζεται μια πολιτική και πολιτισμική ενηλικίωση έτσι ώστε να δημιουργηθούν νέες ισορροπίες, δυναμικού και όχι στατικού χαρακτήρα.

Πρέπει τα «παιδιά – πολίτες» να ωριμάσουν και να παιδευτούν σε τρόπον ώστε η δημοκρατία να γίνει το φυσικό έκκριμα όλης της κοινωνίας και όχι μόνον ορισμένων φυλάρχων, πολιτικών, ιεραρχών και διανοουμένων.