«Οι κροκόδριλοι» ή διαστροφής συνέχεια (20/11/2016).

Δεν είχε προλάβει να αναρτηθεί το προηγούμενο σημείωμα, που αναφερόταν στην ανάγκη των Νεοελλήνων, να βεβαιώνονται ότι υπάρχουν, συνεχώς και με όλα τα μέσα. Σαν να ήταν συνεννοημένοι οι πρωταγωνιστές μιας άγραφης παράστασης, φρόντισαν να μου στερήσουν την ευχαρίστηση να έχω κάνει λάθος.

Μια παράσταση ενός άγραφου έργου του Ιονέσκου που ο Σολωμός, μακαρίτης και αυτός, ο τόσο καλός σκηνοθέτης των σατιρικών του Αριστοφάνη, θα ανέβαζε με μεγάλη χαρά, και εξασφαλισμένη επιτυχία. Θα μου πει τώρα κάποιος, γιατί οι «κροκόδριλοι», μήπως γιατί ο Ιονέσκου είχε ειδικευτεί στα άγρια ζώα; Απαντώ κατηγορηματικά, όχι! Το ερπετό αυτό, η μεγάλη σαύρα που λιάζεται στην αμμουδιά του ποταμού, ονομαζόταν απ’ τους Αιγύπτιους στη γλώσσα τους «χάμσα». Η Αίγυπτος ήταν για τους Έλληνες η κοντινότερη Τροπική και η πηγή της γνώσης τους για την Αφρική. Έφτιαξαν λοιπόν το ρήμα χαύω απ’ τον τρόπο που τρώει και καταπίνει ο κροκόδριλος. Λέμε, τον έκανε μία χαψιά, μία μπουκιά δηλαδή. Εννοούμε δηλαδή, ότι καταβροχθίζω αμάσητα αλλά υπάρχει και μεταφορική χρήση του ρήματος που σημαίνει είμαι ευκολόπιστος, αφελής. Λέμε επίσης το ‘χαψε το παραμύθι, πιστεύει δηλαδή ό,τι του πούνε αβασάνιστα. Παρόλη όμως την αφέλειά του, το ερπετό δεν παύει να είναι ένα άγριο σαρκοβόρο  που καταλήγει όμως τσάντα, ζώνη, ή υποδήματα στα καλά καταστήματα της Δύσης.

Παρόλον ότι δεν είχα την τύχη να γνωρίσω τον Ευγένιο, σαν να τον βλέπω μπροστά μου, πώς θα ‘τριβε τα χέρια του, αν έπρεπε να γράψει κάτι για την νεοελληνική άρχουσα τάξη και τους υπηκόους της σήμερα.

Η επίσκεψη του προέδρου των ΗΠΑ καταγράφηκε σαν γεγονός για το οποίο οι Νεοέλληνες πρέπει να του χρωστούν ευγνωμοσύνη, αφού για χάρη του δόθηκε η παράσταση και η ευκαιρία, ώστε οι πρωταγωνιστές να υποκριθούν άλλη μία φορά και να δείξουν τα ταλέντα τους.

Βεβαίως, η επίσκεψη άργησε πολύ, η θητεία κράτησε οκτώ χρόνια, χάθηκε ο κόπος να ερχόταν πιο νωρίς και να ‘λεγε τα ίδια, πράγμα που θα εξυπηρετούσε το λαό; Τώρα, ποιόν εξυπηρέτησε; Ίσως ήταν μια υποχρέωση που ξοφλήθηκε, ετεροχρονισμένα, έναντι της υποστήριξης μερίδας Ελληνοαμερικανών, ίσως κάτι άλλο, δεν πειράζει όμως, στην Ελλάδα εξάλλου λένε, κάλλιο αργά παρά ποτέ. Θεωρείται ότι η λάμψη του πρώην προέδρου είναι ακόμα τόσο δυνατή, ώστε όλοι, μα όλοι, να θέλουν να ραντιστούν από την χρυσόσκονή του.

Τι να πρωτοσημειώσει κανείς; Την υποδοχή στο αεροδρόμιο; Τα χωρίς νόημα λόγια; Την μόνιμη πια απορία, του γιατί ο συνεταίρος δε βάζει τέλος πάντων μια στολή, αφού τόσο το θέλει; Ή το πανηγυρικό ύφος του δικού μας προέδρου, στον οποίο φαίνεται, κανείς δεν έχει πει ότι αγορεύει σαν να απευθύνεται σε φοιτητές σε γιορτή απονομής πτυχίων. Αλλά και η υποδοχή στο μέγαρο, κυβερνείο τώρα, του μακαρίτη τραπεζίτη Μαξίμου, με τα πιασίματα, τις αγκαλιές και τα χάδια του νεοφώτιστου χριστιανόπουλου. Αλήθεια, τι καλό παιδί όμως! Ο σεβασμιότατος Αρχιεπίτροπος της θρησκείας, πανταχού παρών, στον φανερό κι αξέχαστο δείπνο εκ δεξιών του αρχηγού. Σε ποια άραγε δυτική ή ανατολίτικη χώρα θα παιζόταν τέτοια παράσταση; Εκ του πονηρού σκέφτηκα μήπως επισημοποιήθηκε κάποια εκχώρηση μέρους της εξουσίας στον Κλήρο και στερεώθηκε, με την ευκαιρία,, από τη χρυσόσκονη. Αλλιώς, διερωτάται ο αφελής, αφού τα δεξιά κι αριστερά δόγματα ήταν τόσο κοντά, προς τι τότε, το μίσος κι ο αλληλοσπαραγμός τόσα χρόνια; Άνθρωποι! Άνθρωποι!

Βεβαίως, αν η πρόσκληση αφορούσε σε προσφορά χρημάτων ή εθελοντική εργασία, ο πρόεδρος των ΗΠΑ θα έτρωγε μόνος του με τον αρχηγό αφού άλλος κανείς δε θα πήγαινε. Αλλά εκτός από την χάμσα (μάσα) υπήρχε και η χρυσόσκονη που όλοι ήθελα να την λουστούν.

Δυστυχώς, όμως, παρακολούθησα τα γεγονότα απ’ την Τιβί, αφού δεν είχα προσκληθεί, το πλάνο όμως δεν άνοιγε ώστε να δω ποιος καθόταν στη θέση του Ισκαριώτη.

Σε μεγάλη απορία βρέθηκαν οι αναλυτές και οι δημοσιολόγοι σε ένα είδος αιώρησης και αποχαύνωσης όπως και το πλήθος που παρακολουθούσε. Βομβαρδίστηκαν με τεράστια δόση συμπυκνωμένης ηλιθιότητας που κατά κανόνα είχαν οι αναλύσεις των πρόσφατων αμερικανικών εκλογών, τόσο για το προσκήνιο όσο και για το παρασκήνιο. Το τι παραμύθια ακούστηκαν δε λέγεται. Ακόμα και οι μουσικοί παραγωγοί στο ραδιόφωνο κάτι είχαν να πουν. Μια καταιγίδα βλακείας και ανοησίας στον ύπατο βαθμό που δεν ξαναέγινε.

Το κουτσομπολιό έδωσε και πήρε. Το μόνο που δε μάθαμε είναι το από που κρατάει η σκούφια του νέου προέδρου, ο οποίος σαν Αμερικανός είναι προφανώς απόγονος μεταναστών. Εκτός κι εάν η «Kodak color» εικόνα του οφείλεται σε ερυθρόδερμο αίμα.

Η «Τραμπολογία» τον έφερε από αντισυστημικό επαναστάτη έως προστάτη των εργαζομένων και των αποκλήρων. Υπερασπιστή της νομιμότητας και της τάξης. Ακόμη και ο γείτονας ο Τσακιτζής, ο Εφέντης Χατζημουφτούλογλου κατάλαβε τι συμβαίνει. Μόνον οι δικοί μας φουκαράδες, πολιτικοί και δημοσιολόγοι, πιστεύουν ότι η υπερδύναμη, οι Φαραωνικές ΗΠΑ κυβερνιούνται από τον εκλεγμένο πρόεδρο. Πιστεύουν στα παραμύθια της αμερικανικής δημοκρατίας, αφού είναι ολοφάνερο ότι τα σκοτεινά διευθυντήρια των δύο κομμάτων, η Wall street και η μονεταροπιστωτική αδελφότητα επιλέγουν τους υποψήφιους που εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους. Όποιος κι αν νικήσει οι κερδισμένοι είναι αυτοί οι λίγοι. Ας μην ξεχνάμε ότι το εξωφρενικό δόγμα win-win είναι αμερικανικής κατασκευής και προελεύσεως, που λέγαμε στο στράτευμα. Όσα χρόνια κι αν περάσουν θα βρίσκονται στο νιρβάνα του κενού κρανίου τους. Ό,τι κι αν συμβεί αυτοί θα πιστεύουν ότι οι πρόεδροι εκλέγονται για την ποιότητα του χαρακτήρα τους όπως για παράδειγμα ο απερχόμενος, εκλέχθηκε για τα πιστεύω του και όχι για να αποκαταστήσει τη δεδομένη ιστορική περίοδο το καταρρακωμένο κύρος του αμερικάνικου κατεστημένου των πολέμων και των καταστροφών, πιστεύουν ότι οι ΗΠΑ ξαφνικά έπαθαν κρίση ταυτότητας τόσο για τις μειονότητες όσο και τον ρατσισμό και έτσι αποφάσισαν να διδάξουν «δημοκρατία».

Άφησα τελευταίους τους «ψευτογκεβαρικούς» μπάχαλους γιατί λόγω της ηλικίας τους είναι τα θύματα των άλλων, των μεγάλων πρωταγωνιστών του θιάσου της διαστροφής και του παραλογισμού στο έργο «οι κροκόδριλοι τώρα». Αυτοί οι «νέοι» βεβαιώνονται ότι υπάρχουν με μια επαναστατικότητα που εξαντλείται στο πέταγμα των «μολότοφ», μέγας επαναστάτης και αυτός που κατέδωσε τη γυναίκα του, ενάντια στα άλλα παιδιά που η κακή τους μοίρα, η απαιδευσία και η ανάγκες της ζωής τους έφεραν να υπερασπίζονται ένοπλα τους δυνάστες τους.

Αγνοούν οι μπάχαλοι γιατί δε δούλεψαν ποτέ, ότι για το μεροκάματο της φτώχειας μπορείς να γίνεις πολύ κακός. Οι μπάχαλοι όμως δεν έχουν τέτοιο πρόβλημα, είναι άεργοι, όχι άνεργοι. Οι πρώτοι διδάξαντες πρέπει να είναι σήμερα περίπου εβδομήντα ετών. Καμιά οργανωμένη παράταξη δε μπορεί να αντέξει τόσα χρόνια. Είναι αντιεξουσιαστές εκτός από τη δικιά τους εξουσία. Είναι φανερό ότι η νοητική υστέρηση και οι λεγόμενοι ψυχολογικοί λόγοι είναι η συζευκτική τους ουσία. Παρόλον ότι άριστοι αριστεροί θεωρητικοί, βάζω στοίχημα ότι δε γνωρίζουν τι έγραφε ο Λένιν για τον αριστερισμό. Παρόλον ότι πιστεύουν το αντίθετο, η δράση αυτού του τύπου στις παρούσες συνθήκες απέχει πολύ από το να είναι θετικά πολιτική. Στην πραγματικότητα προκαλεί, επιβεβαιώνει τις απόψεις  των συντηρητικών για αύξηση των ελέγχων, στρέφει τους φοβισμένους αστούς και μη στο φασισμό και τα παρακλάδια του. Ακόμη, δίνει επιχειρήματα στους πολιτικούς της εξυπηρέτησης και της καθυστέρησης στο να αντιτίθενται μονίμως σε οτιδήποτε προοδευτικό επιχειρείται, αν υπάρχει τώρα πια αυτή η κατεύθυνση. Όταν δεν υπάρχουν αντίπαλοι τους εφευρίσκουμε και έτσι ο λαός είναι χωρισμένος και πάντα νικημένος.

Κομπλεξικά άτομα από κάθε τάξη, η μαγιά τους βρίσκεται στα χουλιγκανικά πλήθη των γηπέδων, ούτε μια μέρα δε θα άντεχαν το αντάρτικο στη Σιέρα, φαντασιώνουν όμως και παριστάνουν τους επαναστάτες με χαρτζιλίκι τη σύνταξη του παππού και τη συνενοχή των γονιών τους. Δυστυχώς, υπάρχουν και εργαζόμενα παιδιά μεταξύ τους. Η λούμπεν κατάσταση είναι ταξικό σύμπτωμα που τη μεγεθύνει η άνιση κατανομή του πλούτου. Αυτή η ανισότητα είναι πολιτικός στόχος του καπιταλισμού και της δογματικής αντίληψης, δεξιά και αριστερά, για τη ζωή, την κοινωνία και τον κόσμο.