Ιαπωνικό «heavy metal» (5-11-2016)

Με μεγάλη ανακούφιση είδαμε ζωντανά στην τιβή, τους εκπροσώπους δύο αντιπάλων δογμάτων, από τα πολλά που έχουν ταλαιπωρήσει τους νεοέλληνες, να χάνουν μέρος της ακαμψίας τους και να βρίσκουν κοινό σημείο μεταξύ τους το «ενδιαφέρον» για τον άνθρωπο.

Η εικόνα γεμάτη χαμόγελα και υποκριτικό και εξυπνάδικο στόμφο, μίλαγε από μόνη της, αν ο θεατής δεν είχε υποστεί βλάβη ή ευνουχισμό της διακριτικής αντίληψής του.

Η φράξια της «εικονολατρίας» με τις παραμασημένες αερολογίες και η φράξια της μπαγιάτικης ευρωκομουνιστικής «αναθεώρησης». Ο κατηχητής και το κατηχητόπουλο. Η παράσταση μύριζε, παρόλον ότι τηλεοπτική, συμβιβασμό της κακιάς ώρας και τάξη μάχης για ευνοϊκότερους καιρούς. Τακτική ήττα των αναθεωρητών έναντι των εικονολατρών, πράγμα «normal» αφού ζούμε την εποχή της εικόνας. Ένας ο ομολογημένος κοινός «στόχος», ο άνθρωπος και όχι η «εξουσία», όπως εμείς «οι άλλοι» τόσους χρόνος και καιρούς πιστεύουμε.

Οι τρεις «ορφανές» της Γαλλικής Επανάστασης, οι οποίες στην πραγματικότητα είναι δύο, αφού η ελευθερία και η ισότητα είναι προϋποθέσεις για την αδελφοσύνη, μένουν πάντα κλαίουσες και ορφανές, μιας και κανείς δεν θέλει να τις υιοθετήσει και να τις προστατεύσει.

Ντελικάτοι, φίνοι και καθώς πρέπει πολιτικοί κυριαρχούν στο προσκήνιο. Το ίδιας ποιότητας και χαρακτήρα, άσεμνο παρασκήνιο της πολιτικής, περνάει και αυτό από τη σκιά στους προβολείς της πρώτης γραμμής, όταν κινδυνέψει η κυριαρχία του.

Ένα εξεζητημένο κιτσαριό, αμαρτωλό και απειλητικό, νεωτερίζον, έως εκδικητικό. Μπαρόζοι, παρακμιακοί και νομπελίστες, όλοι μαζί  σε μια μετασοβιετικής αισθητικής παράσταση, όπου θεοποιείται το άσχημο και το γκλάμουρ μιας δανεικής ευμάρειας. Ο πολιτισμός του κέρδους, του delete και του lifting επιδιώκει την ασύλληπτης ηλιθιότητας win-win κατάσταση.

Κάθε οργάνωση ή κοινωνία με κυβέρνηση χαρακτηρίζεται από αυξημένο βαθμό αρνητικής εντροπίας. Αυτή η τελευταία δεν είναι τίποτε άλλο από το άπειρο συνάθροισμα αντιθέσεων και αντιφάσεων μέσα σε μία οργάνωση ή κοινωνία, τις οποίες καμία κυβέρνηση εις το αιώνα τον άπαντα δε θα καταφέρει να ισορροπήσει.

Το αποτέλεσμα, σήμερα, η καταστροφή των συνειδήσεων και του πλανήτη ολόκληρου. Αφού οι εντροπίες, θετική και αρνητική, εκδηλώνονται δαπανώντας η μία την άλλη. Σήμερα όμως, δεν έχουν την ίδια ταχύτητα.

Παρόλα αυτά, οι ποζάτοι πολιτικοί και παραπολιτικοί εξουσιαστές, ενώ ολοφάνερα πιέζονται από τα πράγματα προς αντιφασικούς στόχους δεν επαναρυθμίζουν το σύστημα αλλά αντίθετα, αυξάνουν, λόγω του κέρδους που αναμένουν, και της παράτασης της εξουσίας τους την ταχύτητα κίνησής του.

Ένα σύστημα με αυξημένη αρνητική εντροπία καταναλώνει μεγάλες ποσότητες ενέργειας. Ενώ συγχρόνως επιδιώκεται η οικονομία της. Ενισχύεται η αύξηση των ελέγχων ενώ η γενική απαίτηση είναι η μείωσή τους. Αυξάνει η εξομοίωση (μαϊμουδισμός) ενώ φθίνει η αφομοίωση (πολιτισμός). Μειώνεται η ελευθερία ενώ επιδιώκεται η αύξησή της. Καταστρέφεται η ετερογένεια ενώ ενισχύεται η ομοιογένεια (παντού και όλα ίδια). Κυριαρχεί η μονοσήμαντη ζωή ενώ η ζητούμενη ευτυχία είναι πολυσήμαντη. Θα μπορούσαν να γεμίσουν πάρα πολλές σελίδες.

Η ποιότητα που χαρακτηρίζει μία διαδικασία μεταφέρεται στο αποτέλεσμα που προκύπτει από αυτήν. Για τους πολλούς η μεταφορά αυτή, αν γίνει αντιληπτή, συμβαίνει κατά ανεξήγητο ή μαγικό τρόπο. Για τους λίγους αφορά στη σύμπτωση και το τυχαίο. Οι ελάχιστοι όμως γνωρίζουν ότι η ποσότητα υφίσταται αυξομειώσεις ενώ η ποιότητα ουδέποτε αλλάζει. Οι θιασώτες της κατ’ επιλογή περιστασιακής σοφίας θα προλάβουν να ρωτήσουν: «...και καλά, υπάρχει δηλαδή και κάτι που δεν αλλάζει;». απαντώ ότι η παρέα της ποιότητας αλλάζει και όχι η ίδια η ποιότητα.

Όλα τα «...γουρούνια έχουν την ίδια μούρη» λέει ο σοφός λαός, πράγμα στο οποίο συμφωνώ απολύτως. Υποκύπτω στον πειρασμό να προσθέσω ότι ενώ έχουν την ίδια μούρη δεν έχουν την ίδια γεύση, ούτε σερβιρισμένα στο πιάτο έχουν την ίδια εμφάνιση. Αυτό ακριβώς είναι το προβληματικό σημείο το οποίο η ακρισία του σημερινού ανθρώπου τον οδηγεί στην πλάνη. Οι γαρνιτούρες, το μαγείρεμα, το σερβίρισμα κλπ δεν αλλάζουν το γεγονός του μαγειρεμένου γουρουνιού. Αυτό μένει πάντα γουρούνι.

Όσο και τυφλός να είναι ο κυβερνήτης, έστω και με μόνη την αφή, θα έχει αντιληφθεί ότι οι απαιτήσεις της εποχής, όπως διαμορφώθηκε, ορίζουν ότι τόσο η ελευθερία, όσο και η ισότητα πρέπει να εξυπηρετηθούν.

Η ελευθερία σαν ατομική και η ισότητα σαν κοινωνική κατάκτηση. Μια ταυτόχρονη κατάκτησή τους απαιτείται τόσο από μια μετακαπιταλιστική όσο και από μια μεταμαρξιστική εξέλιξη των διαμορφωμένων ιστορικών αντιλήψεων αλλά και των προτύπων τους.

Μια τόσο αντιφασική ανάγκη δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί και έτσι να προκύψει λύση από κλειστά η ανοιχτά συστήματα κωδίκων τα οποία μπορούν να απαντήσουν σε μερικά μόνον και αντιθετικά ζητήματα. Η ανικανότητα προκύπτει από το ότι η ίδια η δομή τους δεν τους επιτρέπει να διαλεχθούν σε κανένα επίπεδο.

Αυτοί οι αντιφασικοί στόχοι, η ιδιαιτερότητα του ατόμου και η ισότητα στην κοινωνία, δηλαδή, η αυτονομία και η αλληλεξάρτηση, μπορούν να γίνουν εφεκτικοί λύσης στόχοι, μόνον αν δημιουργηθεί μια νέα αντίληψη που να δέχεται ότι η κοινωνική εξέλιξη, όποια μορφή και αν έχει (βιολογική, διανοητική, πολιτική, τεχνολογική κλπ), δεν έφτασε σε τελικό στάδιο με τον καπιταλισμό, ούτε με τον μαρξισμό, πόσο μάλλον με οποιονδήποτε θεολογικό –ισμό. Αντίθετα, θα πρέπει αυτή η αντίληψη να προβάλλει τον μέλλοντα χρόνο σαν χώρο και πεδίο εξέλιξης.

Τα στατικά πρότυπα του καπιταλισμού και του μαρξισμού αντιπροσωπεύουν στιγμές μόνον της ιστορίας και αφορούν σε δομές που προκύπτουν από συστήματα περιβάλλοντος, πολιτισμού, ιστορίας, τεχνικής και άλλα, τα οποία όμως, μετασχηματίστηκαν και μετασχηματίζονται ανάλογα με τις συνθήκες.

Η τεράστια ταχύτητα των αλλαγών δεν επιτρέπει στα άλυτα προβλήματα που δημιουργούνται να λυθούν από μόνα τους μέσα στις διαδικασίες και τις εμπειρίες της ανθρώπινης ζωής. Παραδείγματος χάριν, η κοινωνική αδικία ή η διανοητική καθήλωση σε παιδικό επίπεδο.

Αντίθετα, οι δυνατότητες μιας ολοένα και μεγαλύτερης τεχνολογικής εξάρτησης και η ταχύτητα που υιοθετείται από τις εξουσιαστικές ιεραρχίες, αφού είναι το απόλυτο μέσο για τη διατήρηση της εξουσίας κάνει αυτά τα προβλήματα να διογκώνονται και νέα, πιο σοβαρά, να δημιουργούνται. Παραδείγματα: η ικανότητα προσαρμογής σε τεχνητό και ισχυρά μολυσμένο περιβάλλον, τα θέματα κοινωνικής υγείας ή αυτά της διαστρωμάτωσης της εργασίας κλπ.

Δικαίως θα δημιουργηθεί η απορία ποια η σχέση με το ιαπωνικό «heavy metal».

Η Ιαπωνία, χώρα με μεγάλο πολιτισμό και με ισχυρές και άκαμπτες, κατά το πλείστον, παραδόσεις, αλλά και αφύσικα αμερικανοποιημένη τεχνολογικά κοινωνία, είναι ακραίο παράδειγμα της πολιτιστικής μείξης. Αυτή προκαλείται από την ταχύτητα με την οποία κινείται η αρνητική εντροπία και η εξομοίωση η οποία δεν μπορεί να καταναλώσει την ίδια ποσότητα προς τη θετική της κατεύθυνση.

Αρκεί κάποιος να δει τους απογόνους των Σαμουράι μιμούμενους, ως ουραγκοτάγκοι, τους χεβιμεταλάδες του δυτικού 1970. Η μόνη διαφορά βρίσκεται στο ότι οι Ιάπωνες είναι φυσικά άτριχοι στο σώμα, ενώ οι δυτικοί ήσαν αποτριχωμένοι στα ειδικά εργαστήρια.