Χωρίς «μακιγιάζ» (5-12-2016)

Κανείς από όσους είχαν επισκεφθεί τη Βαρκελώνη, ή είχαν ακούσει κάτι από άλλους, δεν γνώριζε τίποτα γι αυτήν. Όλα ήσαν ομοιόχρωμα και τίποτα δεν ξεχώριζε, τουλάχιστον έτσι πίστευαν μέχρις ότου χάνονταν στην έρημο της πολιτικής.

 Όλοι όσοι είχαν επισκεφθεί τη Βαρκελώνη και είχαν χαθεί στην έρημο της πολιτικής, είχαν ακούσει κάτι για την ύπαρξή της. Κανείς όμως δεν γνώριζε την ιστορία της Luna. Τουλάχιστον έτσι νόμιζαν μέχρις ότου συναντούσαν τον Βίκτορα.

Η μεγαλύτερη ευχαρίστηση γι αυτήν, άγνωστη μεταξύ αγνώστων, ήταν να παριστάνει κάποιον άλλο χαρακτήρα εκτός του εαυτού της. Παράσταση, όχι με την έννοια της υποκριτικής, αλλά ολοκληρωτικά να είναι κάποια άλλη.

Η Reincarnasion Fernandez Luna, προλετάρια από τη Βαρκελώνη, μετά τη μάχη, χτενιζόταν κοιτάζοντας σε ένα κομμάτι σπασμένο καθρέπτη, που κουβαλούσε τυλιγμένο σε μαύρο μαντίλι μέσ’ το σακίδιο με τις χειροβομβίδες.

Μια μικρή μαύρη, απαίσια τρυπούλα έχασκε στη μέση του μετώπου της, μια μικρή, ελάχιστη σταγόνα αίμα είχε κυλίσει από αυτήν. Το κορίτσι είχε κοκαλώσει, με τα μάτια και το στόμα ορθάνοιχτα. Στ’ αριστερό χέρι κρατούσε σφιχτά το καθρεφτάκι, στο δεξί την χτένα. Το φως του ήλιου που έδυε, ερχόταν λοξά απ’ το χωράφι με τις ελιές, στ’ αριστερά.

Έτσι τη βρήκε ο Βίκτορας.