Χαοτική ταυτότητα ή «εαυτότητα» (16/12/2017)

Οι μελετητές του έργου του Αριστοτέλη, ή μάλλον πολλοί απ’ αυτούς, δέχονται σαν ενδεχόμενο, ή πολύ πιθανό συμπέρασμα, ότι κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να αποδεχθεί μια διαβίωση που υπακούει συνεχώς σε καθαρή λογική, πράγμα το οποίο συμβαίνει για πολύ μικρά χρονικά διαστήματα.

Αν αυτό είναι αληθές και ίσχυε στην εποχή του Αριστοτέλη, θεωρώντας ότι ο άνθρωπος δεν έχει αλλάξει από τότε, ισχύει και σήμερα, πόσο μάλλον αφού η λογική, σαν έννοια και τεχνική χρήσης της, έχει δομήσει κάθε όψη του υπαρκτού κόσμου. Σαν λογική, βέβαια, πρέπει να θεωρείται μια καθολικότητα συλλογισμών και δυνατότητα από αυτήν μιας προσέγγισης της πραγματικότητας, και όχι η υποκειμενική «αντιληπτικότητα».

Δημιουργείται έτσι μια ανάγκη μελέτης των παραγόντων που πυροδοτούν τη μη λογική συμπεριφορά των ανθρώπων, είτε εξετάζονται σαν μάζα, σύνολα, ή ακόμη και σαν άτομα.

Κυρίως όμως γεννιέται επιτακτικά η ανάγκη αυτής της μελέτης για εκείνους που από πολιτική ή κοινωνική θέση, μέσα στο σύστημα, παίρνουν τις αποφάσεις. Στην ουσία τα σημεία όπου στη λογική σειρά η ανθρώπινη σκέψη ή ορμή αντιστρέφει τους πόλους λογικού – άλογου ή έστω διακόπτει το λογικό ειρμό.

Πολλές προσωπικότητες παραμένουν κρυμμένες πίσω απ’ την εικόνα με την οποία ταυτίζεται και εμφανίζεται το συνάθροισμα που αποκαλούν «εγώ» ή «εαυτό». Περιμένουν την κατάλληλη στιγμή, ή η αλλαγή γίνεται αυτόματα σε σχέση με την εμπειρία και την επιδεξιότητα της εαυτότητας; Πώς γίνεται η πυροδότηση του άλογου (α-λόγου) και της δράσης του;

Συνήθως είναι προσωπικότητες κατά το πλείστον ανολοκλήρωτες ή ανεξέλικτες.  Μήπως όλες γενικά οι προσωπικότητες χρωματίζουν το συνάθροισμα που ονομάζουν «εγώ» με ενοχές ασυνείδητες, διαφόρων όψεων και ποιοτήτων και στη συνέχεια δρουν; 

Αυτού του συναθροίσματος, είτε του ατομικού «εγώ» είτε του κοινού που εμφανίζεται σαν κοινωνικό φαινόμενο, είναι γνωστή η σύνθεσή του: οι φυσικοί νόμοι έλξης και απώθησης, οι αρέσκειες και απαρέσκειες, οι εμπειρίες με αυθαίρετες ερμηνείες και κάθε αντίθεση ή αντίφαση είτε είναι συμπληρωματική είτε ανταγωνιστική.

Το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα διαθέτει τις επιστήμες και το προσωπικό τους σαν εξαρτήματα και κατά συνέπεια διαθέτει όλα τα μέσα διαπαιδαγώγησης των ατόμων, των συνόλων και της μάζας. Με μια ορισμένη γλώσσα κατανοητή από τους περισσότερους αλλά παρακμιακά υποβαθμισμένη, με μια επιστημονική προσέγγιση που θεωρείται ικανή να εξυπηρετεί το σύστημα εξουσίας, η πλάνη διαχέεται όλο το εικοσιτετράωρο με όλα τα μέσα κρατικά ή ιδιωτικά.

Όλοι γνωρίζουν ότι η εικόνα του «εγώ» αλλάζει ή όχι ανάλογα και σχετικά με τον πραγματικό ή φανταστικό κίνδυνο που αυτό το «εγώ» υποθέτει ότι απειλεί την «εαυτότητα» ή την δηλωμένη ταυτότητά του.

Όταν αυτός ο κίνδυνος, πραγματικός ή όχι, είναι μικρός, η «εαυτότητα» εμφανίζεται με το πρόσωπο του «εγώ» που βολεύει στην διατήρηση της πλάνης. Όταν όμως αυτός ο κίνδυνος κριθεί μεγάλος, ως δια μαγείας, η «εαυτότητα» εμφανίζεται με πάρα πολλά εναλλασσόμενα προσωπεία, με εκδηλώσεις, κινήσεις, επιδέξια ή όχι μέσα, ανάλογα του πλήθους και της αποθησαύρισης των εμπειριών της. Στην πράξη όμως είναι η ίδια «εαυτότητα» πίσω από το πλήθος ή την ποικιλία των όψεών της. Ποιο γεγονός την κάνει να έχει πότε αυτήν την μορφή και πότε την άλλη; Η διαθεσιμότητα πολλών μορφών ή προτύπων, ο φόβος, η συγχυσμένη σκέψη, η αμάθεια, η επιθυμία συντήρησης της πλάνης, μέσα στην οποία υπάρχει και ζει η «εαυτότητα» και η επιβεβαίωση της ύπαρξής της από τις αποκρίσεις του περιβάλλοντος. «-Έχω δύναμη; -Άρα υπάρχω.» «-Με φοβούνται; -Άρα υπάρχω.» «-Γίνεται αυτό που θέλω; -Άρα υπάρχω.» κλπ.

Με παρόμοιο μηχανισμό κινείται και συμπεριφέρεται και η κοινή «εαυτότητα». Όπως το «εγώ» ταυτίζει αυθαίρετα το σκοπό της «ύπαρξης» με τους σκοπούς του, δηλαδή, κυριαρχία, έλεγχος, εξουσία, όφελος. Με τον ίδιο ακριβώς αυθαίρετο και βίαιο τρόπο το κοινωνικό συμφέρον και όφελος ταυτίζεται ψευδώς με τους σκοπούς και τους στόχους των ομάδων εξουσίας. Όλη η διεθνής πολιτική δραστηριότητα αναλώνεται ακριβώς στο συντονισμό αυτών των επιδιώξεων και των ενεργειών που απαιτούνται για τη διατήρηση της πλάνης και όχι στη βελτίωση των συνθηκών της ζωής των λαών.

Ψεύδη, συνωμοσίες, προπαγάνδα, πόλεμοι, ισχυροί άντρες, πραξικοπήματα πολιτικά και στρατιωτικά. Ακόμη και επιστημονικές θεωρίες (;), θρησκευτικά ζητήματα, ιατρικές θεωρήσεις και πρακτικές είναι στην υπηρεσία των πυρήνων εξουσίας προκειμένου να εξουδετερώσουν τους πραγματικούς ή φανταστικούς κινδύνους και να συντηρήσουν την πλάνη. Επί δικαίων και αδίκων.

Τα υπερειδικευμένα όργανα και οι μηχανισμοί που σχεδιάζουν και κινούν τις διάφορες όψεις και δυνάμεις της εξουσίας είναι πάντα σχεδόν έτοιμα και με μεγάλη ποικιλία προσωπείων. Συνθέτης πάντα η «εαυτότητα» και εκτελεστής το «εγώ». Οι δύο όψεις μιας πλαστής ταυτότητας της ύπαρξης που διχάζεται ακριβώς λόγω της ανάγκης που προκαλεί η πλαστότητά της, έτσι ώστε το ένα μέρος να επιβεβαιώνει το άλλο. Η συγχυσμένη σκέψη, οι πολλαπλές αλλά ψευδείς επιλογές και η έλλειψη ολοκληρωμένης συνείδησης της πραγματικότητας παράγει αυτή τη σχάση. Κυριαρχεί η μηχανιστική λύση της σχάσης αντί οι προσπάθειες να κατευθύνονται προς την ολοκλήρωση. Αλίμονο όμως γιατί κανένα επιδέξιο τέχνασμα δεν μπορεί να αλλοιώσει ή να ωραιοποιήσει την πραγματικότητα.

Καλές γιορτές.

Ξανά μαζί τον Ιανουάριο.