Δημοκρατικός Koτζαμπασισμός (10/12/2017)

Ένα απ’ τα κυριότερα χαρακτηριστικά της ένδοξης Ελληνοπρέπειας είναι ότι υπόλογος, φταίχτης και αντίπαλος είναι πάντα ο «άλλος» είτε είναι ο ξένος είτε ο γείτονας, ακόμα και ο αδελφός.

Ένα σύστημα με δομή που περιλαμβάνει οδήγηση ή κυβέρνηση, το γεγονός αυτό, είναι αρκετό ώστε να μένει ανεξέλικτο, να μη μπορεί να ρυθμίσει τη λειτουργία του, να μη μπορεί να βελτιωθεί.

Όπως είναι γνωστό, μια από τις έννοιες που εκφράζονται με τον όρο «εντροπία» αφορά στο μέτρο της αβεβαιότητας μιας κατάστασης. Άλλη όψη της εντροπίας είναι το μέτρο της αποδιοργάνωσης ή της διάλυσης ενός συστήματος.

Ό,τι αποδιοργανώνει και προκαλεί αβεβαιότητα και σύγχυση ονομάζεται στη θεωρία των συστημάτων θετική εντροπία. Αντίθετα, η μείωση της φυσικής εντροπίας με έργα ανθρώπινα υλικά, τεχνητά και πνευματικά ονομάζεται αρνητική εντροπία. Αυτές οι δύο εκδηλώνονται και υπάρχουν δαπανώντας η μία την άλλη.

Για να γίνει πιο εύκολα κατανοητή η σχέση των εντροπιών, ειδικά τις μέρες αυτές που οι εγκέφαλοι ιλιγγιωδώς εργάζονται για τη μεγάλη γιορτή, δώρα, ρεβεγιόν, χρήματα, υποχρεώσεις και άλλα πολλά, θεωρώ ότι είναι απαραίτητο να απλουστεύσω ως εξής: το ότι ζούμε καταναλώνοντας αέρα, νερό και τροφή δημιουργεί την ανάγκη για τη ζωή. Έτσι η πείνα, η δίψα και η φθορά είναι η θετική όψη της εντροπίας για τον άνθρωπο, ενώ η εργασία, η δημιουργικότητα, η οργάνωση και ο σχεδιασμός είναι η αρνητική. Είναι προφανές ότι η θετική έχει φυσικά αίτια ενώ η αρνητική απαιτεί ανθρώπινη συμμετοχή, πρόθεση, θέληση, εργασία κλπ προκειμένου να καλυφθούν οι φυσικές ανάγκες.

Η Δημοκρατία εξελίχθηκε σαν πολιτικό σύστημα ακριβώς για τη δικαιότερη και ισορροπημένη σχέση μεταξύ των όψεων της εντροπίας. Η εμπειρία όμως κατέληξε στο να αναγνωρίσουμε, μετά από αιώνες αγώνων, μόχθου, πόνου και αίματος, ένα μόνο τύπο δημοκρατικής διακυβέρνησης, τον λεγόμενο Δυτικό, με στόχο να μειωθούν οι αδικίες και οι αστοχίες. Όσο η Δημοκρατία γίνεται δικαιότερη και ικανότερη οι λαοί ευημερούν.

Τα δυο μεγάλα πολιτικά συστήματα που τόσα χρόνια δοκιμάστηκαν ασχολούνται στην ουσία με το ζήτημα που προκύπτει σαν αποτέλεσμα στη διαδικασία της «αλληλοδαπάνης» των εντροπιών.

Το πρώτο, το οποίο αδόκιμα ονομάζουμε «καπιταλιστικό» επιτρέπει την ύπαρξη ενός παράγοντα ο οποίος καρπούται για ίδιο όφελος το τυχόν πλεόνασμα που προκύπτει λόγω της αρνητικής εντροπίας και φορτώνει την αποτυχία στο λαό. Ενώ το άλλο, το οποίο επίσης αδόκιμα ονομάσαμε «σοσιαλιστικό», προτείνει το τυχόν πλεόνασμα ή τις απώλειες να τα μοιράζεται ο λαός ανάλογα με τις δυνατότητές του, δικαίως δηλαδή. Πράγμα που δεν κατορθώθηκε λόγω της φύσης και της ξεχωριστότητας του «εγώ» των ανθρώπων.

Ο Κοτζαμπάσης (λέξη τούρκικη) είναι προεστός, δηλαδή, κάποιος που ξεχωρίζει και ασκεί εξουσία, σίγουρα όχι πνευματικός άνθρωπος. Έλκει τη δύναμή του εκ του ότι βρίσκεται και ενεργεί υπό τη σκέπη του Σουλτάνου με τρόπο αυταρχικό και αυθαίρετο. Ποιος όμως είναι ο σύγχρονος Κοτζαμπάσης; Ο δημαρχίσκος των οκτακοσίων  ψηφοφόρων; Τα κομματικά στελέχη; Ο καργιερίστας συνδικαλιστής; Ο βολεμένος και εθνοσυντήρητος πολιτικός; Ο σπεκουλαδόρος Ελληναράς; Ο γραφειοκράτης; Ο πρόεδρος του εξωραϊστικού συλλόγου «Ο Νάρκισσος» ή εκείνος της ενοριακής επιτροπής του Αγίου Τάδε; Είναι αυτός που υπό τη σκέπη της όποιας εξουσίας χρησιμοποιεί το όπλο της αυθαιρεσίας και της αδικίας ενάντια στους αδύνατους με την ανομία τον εκβιασμό, τη συκοφαντία μέχρι την μαφιόζικη ωμή βία και τον «ετσιθελισμό». Δε θέλω να προσθέσω τους Δεσποτάδες που και ιστορικά για τη δυστυχή πατρίδα μας ταυτίζονται με τον Κοτζαμπάση χωρίς ντροπή και με περίσσια υποκρισία.

Ποιο είναι το αποτέλεσμα αυτής της επιτυχούς πορείας που εξυπηρετεί την αδικία και την εκμετάλλευση των αδυνάτων; Τα καταθλιμμένα πρόσωπα, ο μαρασμός και οι ασθένειες που συνοδεύονται με δόξα, χειροκροτήματα και πλούτο.

Μ’ αυτόν τον τρόπο οι πανέξυπνοι ή καλύτερα παμπόνηροι Νεοέλληνες εξασφάλισαν  το να μη μπορούν να λειτουργήσουν τα πολιτικά συστήματα, ούτε με δίκαιο τρόπο αλλά ούτε να καλλιεργηθεί η ικανότητα και η αξιοσύνη. Με αυτόν τον τρόπο ο παράγοντας που νέμεται το αποτέλεσμα το οποίο παράγεται στην άρθρωση των δύο εντροπιών καταφέρνει να κάνει τη δουλειά του ανενόχλητα, δηλαδή, το κέρδος στους επιτήδειους και η πενία στους αδύνατους. Το περιβάλλον που δημιουργείται εξασφαλίζει τους Κοτζαμπάσηδες ώστε να μη μπορούν να σηκώσουν κεφάλι οι αδύνατοι ή να διεκδικήσουν το δίκιο τους. Το σύστημα αυτό όμως γίνεται αποτελεσματικό μόνον με την παθητικά ιδιοτελή στάση του λαού. Υπάρχει παντού σ’ όλες τις πτυχές του ελληνικού DNA μια αρχέγονη επιθυμία να λυθούν τα προβλήματα με θαύματα. Η λύση του από μηχανής Θεού είναι ελληνική «πατέντα».

Το κλειδί για την αποκάλυψη των αιτίων αυτής της κατάστασης βρίσκεται στο ότι το «εγώ» των δυναστών και των δυναστευομένων έχει την ίδια δομή. Στοχεύει στην εκμετάλλευση και ενοχοποίηση του «άλλου». Έτσι, αυτός ο άλλος δε μπορεί να είναι σύντροφος, συνεργάτης, ή συμπολίτης. Παραμένει μονίμως ως αντίπαλος. Οι εξουσιαστές λόγω της φύσης του «εγώ» στοχεύουν στην εκμετάλλευση του λαού και αυτός με τη σειρά του στην εκμετάλλευση της εξουσίας.

Είναι φρόνιμο να κλείσουμε εδώ καταλήγοντας ότι ο Κοτζαμπασισμός νοθεύει τη Δημοκρατία, την παραμορφώνει και της δίνει δομές μέσα από τις οποίες δε μπορεί να βελτιωθεί, να γίνει δηλαδή δίκαιη και ικανή.